Mijn verhaal
Ik ben Avital Selinger en ben geboren in 1959. Al vanaf mijn vroegste jeugd hield ik van sport en de behoefte om de beste te zijn in alles wat ik deed. Nu stond volleybal bij ons thuis bovenaan de agenda, dus was het niet meer dan logisch dan dat ik ook ging volleyballen. Zo werd volleybal mijn voertuig door het leven en bijna elke keus die ik maakte, had daar direct of indirect mee te maken.
Met de jaren die kwamen groeide de honger om te winnen en leerde ik om verlies om te zetten in extra brandstof en motivatie voor de volgende uitdaging.
Sport is WILLEN winnen, maar ook KUNNEN verliezen. De smaak van winnen was overweldigend, maar die van verliezen heel pijnlijk. Maar ik wilde beter worden en blijven winnen, dus moest ik wel leren omgaan met verlies.
Bij het maken van belangrijke keuzes heb ik altijd mijn instinct gevolgd, vastberaden als ik was om de juiste keuze te maken. Ik werd sterker en leerde steeds beter om te gaan met moeilijkheden en tegenslagen. Zo had ik, als het erop aankwam, nooit een excuus om op te geven, maar juist een reden om door te gaan.
Tunnelvisie
In de loop der tijd transformeerde mijn droom tot werkelijkheid. Dat was enerzijds heel bevredigend, maar tegelijkertijd werd het steeds moeilijker om mijn droom vast te houden. Sterker nog, toen het moment van de waarheid dichterbij kwam met de Olympische Spelen van 1992, bleek de realiteit anders dan mijn dromen. De romantiek van de Spelen die je voor de televisie meemaakt, maakte ik als sporter niet mee. We waren zo getraind, leefden zo van wedstrijd naar wedstrijd, dat ik achteraf pas ben gaan beseffen wat we hebben meegemaakt.
Vooraf aan de Spelen heb ik uiteindelijk het punt bereikt waarbij elke beslissing die ik moest nemen cruciaal werd. Alles komt dan neer op de details. Ik leerde om niet te ver vooruit te kijken, maar meer van het moment te genieten. Ik concentreerde mij op het nu.
Sommigen noemen het tunnelvisie, waar van die van mij wel heel smal was. Ons motto was in de voorbereiding naar de Olympische Spelen was: “Zorg voor het heden en het heden zal voor de toekomst zorgen.”
Olympische spelen ’92: Barcelona
We begonnen de Spelen van Barcelona heel wisselvalig. De kunst op dat moment was om geconcentreerd te blijven. Uiteindelijk hebben we ons beste spel in de eliminatie-fase laten zien. Door het geloof in onszelf en de vele jaren van training betaalde zich dat uit met een zilveren medaille! Na de verloren finale voelde ik mij teleurgesteld. Al die jaren van training, maar geen goud…
Kort na de spelen, tijdens een (belangrijk) moment van reflectie, kreeg ik pas de beloning die ik gehoopt had. Deze beloning kwam onverwachts en zorgde dat mijn teleurstelling veranderde in een gevoel van vreugde, trots en voldoening.
Ineens werd het mij heel helder: het ging nooit om de winst of verlies van een wedstrijd, het ging altijd om de gehele reis.
Besluit om coach te worden
In 1996 heb ik besloten om professioneel coach te worden. Vanaf het begin was het me duidelijk dat coaching iets heel anders is dan spelen in het veld. Een goede speler wordt niet automatisch een goede coach. Uiteraard kan het helpen, maar het is zeker niet gegarandeerd.
Als spelverdeler had ik veel kennis opgebouwd over alle facetten van het spel. Maar als speler stond ik IN het veld en heb ik altijd het spel van binnenuit ervaren. Het geeft een totaal ander perspectief dan hoe een coach het ziet. Die ziet het spel namelijk vanaf de zijlijn BUITEN het veld (outside in), waar hij ook het team als geheel moet beoordelen.
Om te vertellen welke spelers onderpresteerden was makkelijk. Maar het methodisch begeleiden van individuele spelers als een team en dit proces kunnen overzien in een verloop van tijd is een stuk moeilijker. Laat staan het mentaal en fysiek begeleiden van de spelers en het team.
Ik wist wat ik moest doen. Ik wilde meer leren om nog meer kennis op te bouwen om de verantwoordelijkheden van een coach te kunnen en durven nemen.
Een goede speler wordt niet automatisch een goede coach
Ik ben toen 3 jaar lang mijn vader gaan helpen als assistent-coach in Japan. Dit heeft de fundering gelegd voor mijn coaching-carrière.
De beste zijn als een individuele speler was moeilijk. Het beste worden in team verband, eiste meer, maar het begeleiden van een team naar het hoogste haalbaar als coach is nóg uitdagender. Als coach kun je slechts zo goed zijn als je team. En een coach is belangrijk, maar niet omdat hij de wedstrijd kan winnen; alleen spelers kunnen winnen. Een coach kan eerder de wedstrijd verliezen. Ik geloof dat de essentie van de coach wordt gemeten in zijn vermogen om spelers beter te laten worden en nog belangrijker, presteren als team op het hoogst mogelijk niveau.

© Foto: Ronald Hoogendoorn
Delen van kennis
Ik wil heel graag geloven dat wat ik tot nu toe heb behaald, ergens of op één of andere manier nuttig kan zijn voor anderen. Daarom wil ik mijn kennis en ervaring delen met mensen van verschillende beroepsgroepen, komaf en interesses. Zodat het kan bijdragen tot de vooruitgang die nodig is om de continuïteit en progressie in alle aspecten van onze maatschappij te kunnen waarborgen.
Samengevat
- Om zelf te winnen was moeilijk.
- Om als team te winnen was een grotere uitdaging.
- Om een team te begeleiden en als coach te winnen was zelfs nog moeilijker.
- Om continuïteit en voortdurende vooruitgang te kunnen waarborgen is het ultieme.
Informatie
Bekijk hier wat Avital voor uw bedrijfsorganisatie of sportclub kan betekenen.